istibdat dönemi padişahı ne demek?

İstibdat dönemi, Osmanlı İmparatorluğu'nun son dönemlerinde yaşanan siyasi ve sosyal bir dönemdir. Bu dönemde, 1876 yılında kabul edilen Kanun-i Esasi'nin uygulanmaması sonucunda, siyasi özgürlüklerin kısıtlandığı bir yönetim şekli ortaya çıktı. Bu dönemde padişahların kararlarda tek yetkililer olmaları ve baskıcı bir yönetim uygulamaları sebebiyle istibdat dönemi olarak adlandırılmıştır.

İstibdat dönemine damgasını vuran en önemli padişah Abdülhamid II'dir. 1876 yılında tahta çıkan Abdülhamid II, Kanun-i Esasi'nin uygulanmaması ile başlayan istibdat döneminin en uzun süren padişahıdır. Abdülhamid II döneminde devlet idaresi merkeziyetçi bir yapıya dönüşmüş, gazetelerin sansürlenmesi, siyasi partilerin kapatılması ve muhaliflerin tutuklanması gibi baskıcı uygulamalar hayata geçirilmiştir.

Abdülhamid II aynı zamanda Osmanlı İmparatorluğu'nun son büyük reformcusu olarak da bilinir. Dönemi boyunca modernizasyon çalışmaları gerçekleştirerek, demiryollarının yapımı, limanların açılması, telegraf hatları gibi altyapı projelerine önem vermiştir. Osmanlı İmparatorluğu'nun Balkan Savaşları'nda yenilmesi ve I. Dünya Savaşı'nın başlaması ile tahttan indirildi ve ömrünün geri kalanını sürgünde geçirdi.